Η αρχή για τις διαπροσωπικές σχέσεις στον χώρο εργασίας: μαθαίνοντας να στηριζόμαστε στον Θεό

«Ωχ! Επιτέλους κατάφερα να ξύσω όλον τον πάγο». Ίσιωσα το κορμί μου και κοίταξα προς τους δυο συναδέλφους μου που δεν ήταν πολύ μακριά και είδα πως απλώς στέκονταν εκεί συζητώντας. Ανίκανος να καταπιέσω ένα μανιασμένο συναίσθημα που ξεπήδησε μέσα μου, σκέφτηκα: «Εγώ εδώ πέρα δουλεύω σαν μουλάρι αλλά εσείς οι δυο δείχνετε απίστευτα χαλαροί. Έχετε και χρόνο για μια ψιλοκουβεντούλα...»

Αντιμετωπίζοντας τεμπέληδες και αναξιόπιστους συναδέλφους

Η δουλειά μου είναι να αδειάζω καρότσια εξόρυξης σε ένα ανθρακωρυχείο. Είμαστε τρεις σε κάθε βάρδια: ένας σπρώχνει το καρότσι, άλλος το αναποδογυρίζει και το αδειάζει, και ο τρίτος συνδέει ξανά τα άδεια καρότσια μεταξύ τους. Εγώ είμαι υπεύθυνος για το άδειασμά τους. Τον χειμώνα έχουμε περισσότερη δουλειά. Ο πάτος των καροτσιών πακτώνεται με ένα παχύ στρώμα σκόνης από τους βράχους και αυτό πρέπει να καθαρίζεται· οι τροχοί καλύπτονται με πάγο και δεν γυρνούν, οπότε πρέπει να τον ξύσουμε· επίσης πρέπει να τροφοδοτούμε τον κλίβανο στην αποβάθρα εκφόρτωσης. Αλλά τελικά κατέληξα να κάνω εγώ τις περισσότερες από αυτές τις επιπλέον δουλειές, και όχι μόνο αυτός που έσπρωχνε τα καρότσια δεν βοηθούσε μ' αυτές, αλλά και με έβαζε πάντοτε να ξύνω τον πάγο από τους τροχούς των καροτσιών. Αυτό με έκανε να τρέμω από οργή και άρχισα να σκέφτομαι άσχημα γι' αυτόν. Σκεφτόμουν πως αυτές οι επιπλέον δουλειές ήταν μια μοιρασμένη ευθύνη, όμως οι δυο τους συμμετείχαν λίγο όταν το αφεντικό ήταν εκεί γύρω, αλλά γενικώς το άφηναν όλο σε εμένα. Δεν ήταν δίκαιο, πραγματικά. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο θύμωνα - αν δεν το έκαναν εκείνοι, τότε δεν θα το έκανα ούτε εγώ. Από τότε και στο εξής, δεν δούλευα μέχρι να αρχίσουν να δουλεύουν και οι συνάδελφοί μου, και όταν αυτοί δεν δούλευαν, δεν δούλευα κι εγώ. Όταν όμως είδα πως κανείς δεν είχε ξύσει τον πάγο από τους τροχούς και οι τροχοί δεν μπορούσαν να γυρίσουν, ένιωσα απαίσια. Σκέφτηκα ότι είμαι χριστιανός και δεν μπορώ να είμαι τεμπέλης και αναξιόπιστος όπως αυτοί, οπότε δεν είχα άλλη επιλογή, προχώρησα και έξυσα τον πάγο από τους τροχούς ώστε να μπορούν να κινηθούν ως συνήθως.

Ακριβώς μόλις είχα αρχίσει τη δουλειά ένα πρωί, αυτός που έσπρωχνε το καρότσι μού είπε: «Το αφεντικό είπε πως όταν τελειώσει η βάρδιά σου πρέπει να ξύσεις όλον τον πάγο από τους τροχούς των καροτσιών». Ένιωσα απίστευτα δυσαρεστημένος μαζί του όταν τον άκουσα να το λέει αυτό και σκέφτηκα: «Αυτή η δουλειά αναλογεί και στους τρεις μας. Γιατί δεν κάνεις ούτε ένα μικρό κομμάτι της; Το μόνο που κάνεις είναι να μεταφέρεις το μήνυμα του αφεντικού σαν να μην έχει αυτό καμία σχέση με σένα». Από τότε και στο εξής ανέπτυξα μια δυνατή απέχθεια γι' αυτόν.

Ήμουν συνεχώς κακόκεφος εξαιτίας αυτού και δεν ήθελα να μιλάω σ' αυτόν που έσπρωχνε το καρότσι· τον απέφευγα συνεχώς. Ένιωθα συνεχώς αδιάφορος. Περνούσα κάθε μέρα αδειάζοντας το ένα καρότσι μετά το άλλο, ξύνοντας τον πάγο από τους τροχούς, τροφοδοτώντας τον κλίβανο και καθορίζοντας τη σκόνη από τον πάτο των καροτσιών. Βλέποντας τους συναδέλφους μου να συζητάνε στην άκρη και να πίνουν τσάι ενώ εγώ δούλευα μόνος μου, ένιωθα έναν απίστευτα καταπιεσμένο θυμό.

Το να στηρίζομαι στον Θεό στις δυσκολίες μού δίνει ένα μονοπάτι για να το κάνω πράξη

Μια μέρα, στο διάλειμμά μου, προσευχήθηκα στον Θεό σχετικά με τις δυσκολίες μου. «Ω, Θεέ μου, οι συνάδελφοί μου είναι τεμπέληδες και πρέπει εγώ να κάνω όλη τη δουλειά. Αυτό είναι πραγματικά δύσκολο για εμένα. Δεν ξέρω πώς πρέπει να βιώσω αυτό που αντιμετωπίζω τώρα - σε παρακαλώ, βοήθησέ με και διαφώτισέ με έτσι ώστε να έχω ένα μονοπάτι για να το κάνω πράξη». Τότε θυμήθηκα ένα εδάφιο από τα λόγια του Θεού: «Η αγάπη για τον Θεό απαιτεί να αναζητάς το θέλημα του Θεού σε όλα τα πράγματα και να εξερευνάς βαθιά μέσα σου όταν σου συμβαίνει κάτι, προσπαθώντας να κατανοήσεις το θέλημα του Θεού και προσπαθώντας να δεις τι θέλει ο Θεός σε αυτό το θέμα, τι θέλει εσύ να καταφέρεις και πώς πρέπει να προσέχεις το θέλημά Του». Στοχάστηκα πάνω στα λόγια του Θεού και κατάλαβα πως, σε όλα όσα συναντώ, πρέπει να αναζητώ το θέλημα και τα προαπαιτούμενα του Θεού. Έπειτα ησύχασα ενώπιον του Θεού και σκέφτηκα σοβαρά σχετικά με εμένα. Όταν δούλευα με τους συναδέλφους μου και έβλεπα πως άρπαζαν κάθε ευκαιρία για κουβεντούλα, αφήνοντας όλη τη δουλειά σε μένα, πραγματικά αναστατωνόμουν και νευρίαζα μαζί τους δεν ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί τους. Τι είδους διαφθορά αποκάλυπτα; Γιατί αυτό με έκανε να υποφέρω τόσο πολύ;

Όταν πήγα σπίτι, διάβασα κάποια από τα λόγια του Θεού: «Πριν οι άνθρωποι βιώσουν τα λόγια του Θεού και αποκτήσουν την αλήθεια, η φύση του Σατανά είναι αυτή που αναλαμβάνει τον έλεγχο και κυριαρχεί μέσα τους. Ποια συγκεκριμένα πράγματα υπάρχουν μέσα σ' αυτή τη φύση; [...] Αυτό συμβαίνει κυρίως εξαιτίας του δηλητηρίου του Σατανά που ενυπάρχει μέσα σας. Το δηλητήριο του Σατανά μπορεί να εκφραστεί πλήρως με λέξεις. Για παράδειγμα, αν ρωτήσεις κάποιους κακοποιούς γιατί κάνουν κάποια πράξη, αυτοί θα απαντήσουν: "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Αυτή και μόνο η φράση εκφράζει τη ρίζα του προβλήματος: Η λογική του Σατανά έχει γίνει η ζωή των ανθρώπων και, άσχετα με το τι κάνουν αυτοί, για όποιον σκοπό και να γίνεται αυτό, το κάνουν μόνο για τον εαυτό τους. Όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν τη φράση "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Αυτή είναι η ζωή και η φιλοσοφία του ανθρώπου, κι αυτό αντιπροσωπεύει επίσης τη φύση του ανθρώπου. "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Ακριβώς αυτή η δήλωση του Σατανά είναι το δηλητήριό του και, όταν ο άνθρωπος τη δεχτεί αυτή μέσα του, τότε αυτή γίνεται η φύση του ανθρώπου. Η φύση του Σατανά αποκαλύπτεται απ' αυτή τη δήλωση και αντιπροσωπεύεται πλήρως απ' αυτήν. Αυτό το δηλητήριο γίνεται η ζωή του ανθρώπου και γίνεται το θεμέλιο της ύπαρξής του. Η διεφθαρμένη ανθρωπότητα κυριαρχείται μονίμως απ' αυτό, εδώ και χιλιάδες χρόνια». (από το «Κεφάλαιο 35. Πώς να ακολουθήσετε το μονοπάτι του Πέτρου»).Από αυτό που αποκαλύφθηκε μέσα από τα λόγια του Θεού συνειδητοποίησα πως, όσον αφορά τους συναδέλφους μου, το μόνο που έκανα ήταν να υπολογίζω ποιος κερδίζει και ποιος χάνει - ποιος δούλεψε περισσότερο και ποιος δούλεψε λιγότερο. Ήμουν στενόμυαλος και μικροπρεπής στην αλληλεπίδρασή μου με τους συναδέλφους μου, και ενεργούσα πάντα με την αρχή πως δεν ήθελα να ζημιωθεί το δικό μου συμφέρον. Όλο αυτό προέκυψε επειδή ζούσα σύμφωνα με τη λογική του Σατανά που λέει: «Καθένας για τον εαυτό του και ο διάβολος παίρνει τον έσχατο» Σκέφτηκα πώς οι συνάδελφοί μου κι εγώ ήμασταν όλοι στην ίδια ομάδα και εγώ δούλευα μαζί με όλους τους άλλους, όμως κάθε φορά που εκείνοι τεμπέλιαζαν και λούφαραν αφήνοντας εμένα να κάνω τα πάντα, η καρδιά μου γέμιζε με δυσαρέσκεια και παράπονα. Εργαζόμουν περισσότερο όμως έπαιρνα την ίδια αμοιβή, και έτσι άρχισα να τους αντιπαθώ και να τους αγνοώ. Ήξερα καλά πως το να μην ξύσουμε τον πάγο θα κατέστρεφε τους τροχούς και τα καρότσια και θα προκαλούσε απώλειες στο ορυχείο, όμως, από τη στιγμή που δεν ήμουν διατεθειμένος να είμαι σε μειονεκτική κατάσταση, ήθελα να νίψω τας χείρας μου από αυτό. Αυτή ήταν μια τελείως εγωιστική φύση! Συνειδητοποίησα πως το ότι νευρίαζα με τους συναδέλφους μου και δεν ήμουν σε θέση να αλληλεπιδράσω μαζί τους κανονικά οφειλόταν στο ότι τα δικά μου συμφέροντα δεν είχαν ικανοποιηθεί. Ο Σατανάς χρησιμοποιεί κάθε είδους λογική και κανόνες για να μας διαφθείρει, κάνοντάς μας να φιλονικούμε υπέρ του δικού μας συμφέροντος και να είμαστε ανίκανοι να αλληλεπιδράσουμε αρμονικά. Ζούμε όλοι μέσα στην απάτη του Σατανά. Όταν το κατάλαβα αυτό, αποφάσισα σιωπηλά να μη ζω πια σύμφωνα με τη λογική και τους κανόνες του Σατανά.

Αργότερα είδα κάτι από το «Κηρύγματα και συναναστροφή σχετικά με την είσοδο στη ζωή»: «Για να αλληλεπιδρούν κανονικά μεταξύ τους οι άνθρωποι, πρέπει να κατέχουν μερικές αρχές για το πώς να πράττουν. Αυτές οι αρχές δεν πρέπει να περιλαμβάνουν μόνο το να μην εκμεταλλευόμαστε τους άλλους, να μη βλάπτουμε τους άλλους, αλλά το να έχουμε λίγη αγάπη. Επιπλέον περιλαμβάνουν το να έχουμε συνείδηση και να είμαστε ορθολογιστές, να βοηθούμε ο ένας τον άλλο, να δείχνουμε ανεκτικότητα ο ένας στον άλλο, να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους, να αφήνουμε τους άλλους να ωφελούνται σε όλες τις καταστάσεις, να νοιαζόμαστε για τους άλλους και όχι μόνο για τους εαυτούς μας, να δείχνουμε συμπόνια για την αδυναμία των άλλων, και να συγχωρούμε τις αμαρτίες τους. Αν έχουμε αυτές τις λίγες αρχές, θα είμαστε σε θέση να χτίσουμε μια κανονική σχέση με τους άλλους και θα μπορούμε να ζούμε με αρμονία μεταξύ μας». Αυτή η συναναστροφή μού έδωσε ένα μονοπάτι για να το κάνω πράξη. Στις ενέργειές μου δεν μπορούσα να νοιάζομαι μόνο για το δικό μου συμφέρον, αλλά έπρεπε να ενεργώ με αγάπη για τους άλλους και να μάθω να υπολογίζω και τους άλλους ανθρώπους· πρέπει να συγχωρώ τους άλλους και να τους βοηθώ. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά και να έχουν κανονικές διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτά τα προαπαιτούμενα και οι αρχές ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να το κάνω πράξη και να εισέλθω μέσα του εκείνο το διάστημα. Συνειδητοποίησα πως ήμασταν μια ομάδα και πως το αφεντικό μας είχε κανονίσει για εμάς να κάνουμε αυτήν τη δουλειά, άρα ήταν μέσα στο πλαίσιο των υποχρεώσεών μου. Δεν μπορούσα να έχω απαιτήσεις από τους άλλους ή απλώς να τους κοιτάζω. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά ένιωσα πολύ περισσότερο χαλαρός.

Ο εκνευρισμός μου καταλαγιάζει όταν κάνω πράξη τα λόγια του Θεού

Εκείνη την ημέρα πήγα στη δουλειά πρωί πρωί και είδα πως οι συνάδελφοί μου δεν είχαν φθάσει ακόμη. Σκέφτηκα να πάω να ξεκινήσω να ξύνω τον πάγο και στη συνέχεια, όταν εκείνοι έρχονταν, η δουλειά θα πήγαινε γρηγορότερα. Είχα μόλις ξεκινήσει να το κάνω όταν άρχισα να νιώθω σαν να μην ήθελα να το αναλάβω. Σκέφτηκα: «Αν το κάνω όλο αυτό, εκείνοι δεν πρόκειται να το εκτιμήσουν καθόλου, ούτε και το αφεντικό θα το δει ποτέ. Σίγουρα δεν πρόκειται να μου δώσει αύξηση. Η δουλειά είναι εξοντωτική κι εγώ δεν παίρνω τίποτε για αντάλλαγμα - δεν θα το κάνω. Μπορώ μια χαρά να τους περιμένω να έρθουν εδώ έτσι ώστε να μπορέσουμε να το κάνουμε όλοι μαζί». Στη συνέχεια, συνειδητοποίησα πως έδειχνα και πάλι τον εγωισμό μου, οπότε προσευχήθηκα αμέσως στον Θεό: «Ω, Θεέ μου, ο εγωισμός μου και η ποταπότητά μου εμφανίζονται ξανά. Δεν θέλω να εξακολουθήσω να ζω μ' αυτόν τον τρόπο. Είμαι πρόθυμος να απαρνηθώ τον εαυτό μου και να αφεθώ να με καθοδηγήσεις Εσύ». Μετά την προσευχή ένιωσα πολύ πιο ήρεμος και αποφάσισα να ενεργήσω σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, να μην υπολογίζω πια ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. Άλλαξα τον τρόπο που σκεφτόμουν και τότε ακριβώς ένιωσα πως θα τελείωνα με τον πάγο στο πι και φι.

Από τότε και στο εξής, πήρα την πρωτοβουλία στη δουλειά να ξύνω τον πάγο, να καθαρίζω και να κάνω όλες τις άλλες μικροδουλειές και να τις θεωρώ ως δικές μου υποχρεώσεις. Δεν κρατούσα πια λογαριασμό ποιος έκανε περισσότερα και ποιος έκανε λιγότερα. Από τη στιγμή που το έκανα αυτό πράξη, δεν εκνευριζόμουν πια ούτε θύμωνα με τους συναδέλφους μου, και από τη στιγμή που δεν περίμενα κάτι από αυτούς ούτε βασιζόμουν σε αυτούς, η αποτελεσματικότητα της δουλειάς μου αυξήθηκε κατά πολύ. Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε ήταν πως, όταν άφησα τον εγωισμό μου στην άκρη, οι δύο συνάδελφοί μου άρχισαν να δουλεύουν στο πλάι μου και τώρα τα πάμε όλοι μαζί καλά. Πραγματικά απευθύνω ευχαριστίες από τα βάθη της καρδιάς μου στον Θεό!

Μια μέρα, όταν σχόλασα, πήγα στα αποδυτήρια για να αλλάξω τα ρούχα της δουλειάς, κι εκεί έπεσα πάνω σε έναν συνάδελφο από άλλη ομάδα, που είπε: « Ο επιθεωρητής είπε πως δουλεύεις πραγματικά σκληρά, πως ποτέ δεν τεμπελιάζεις ούτε είσαι αναξιόπιστος. Μας λείπει ένα άτομο στην ομάδα μας - πρέπει να έρθεις σε εμάς». Μέσα στην καρδιά μου απηύθυνα ευχαριστίες στον Θεό. «Θεέ μου, είμαι διεφθαρμένος από τον Σατανά και ήμουν εγωιστής, ψείριζα τη δουλειά που έκαναν οι άλλοι, και δεν έχω τίποτα για να καμαρώσω. Το ότι έχω καταφέρει να είμαι σε θέση να το βιώσω αυτό σήμερα οφείλεται εξ ολοκλήρου στα δικά Σου λόγια!» Όταν πήρα τον μισθό μου στο τέλος του μήνα, εξεπλάγην όταν είδα πως μου είχαν δώσει επιπλέον 200 γιουάν. Το αφεντικό είπε πως αυτό ήταν ένα μπόνους.

Αυτή η εμπειρία μού έδειξε σε ένα βαθύτερο επίπεδο πως όταν ζω στηριγμένος στη διεφθαρμένη διάθεσή μου, η καρδιά μου γεμίζει με ματαίωση και ανησυχίες, όμως όταν απαρνιέμαι τον εαυτό μου και πράττω σύμφωνα με τα λόγια του Θεού κερδίζω και την έγκριση των συναδέλφων μου και γαλήνη και χαρά στην ψυχή μου. Μέσα από αυτήν την εμπειρία συνειδητοποίησα ακόμη περισσότερο πως τα λόγια του Θεού είναι πραγματικά η αλήθεια και μπορούν να λύσουν όλες τις δυσκολίες και τα θέματα στην καθημερινότητά μας μέρα με τη μέρα. Στη ζωή μου, από τούδε και στο εξής, θα κάνω πράξη τα λόγια του Θεού ακόμη περισσότερο, θα εξορκίσω τη διεφθαρμένη διάθεσή μου και θα βιώσω μια αληθινή ανθρώπινη ομοιότητα για να ευαρεστήσω τον Θεό.

*********************************************************** 

Συνιστώμενο άρθρο: Χριστιανή στο χώρο εργασίας - Όντας ένας τίμιος άνθρωπος, ζω με ευθύτητα

Γιατί θα πρέπει να πιστεύουμε στον Θεό; Τι είναι η αληθινή πίστη στον Θεό;