Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο εν μέσω της διαχείρισης του Θεού
Όλοι αισθάνονται πως η διαχείριση του Θεού είναι άγνωστη, γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν πως η διαχείριση του Θεού είναι τελείως άσχετη με τον άνθρωπο. Νομίζουν πως αυτή η διαχείριση είναι αποκλειστικά το έργο του Θεού, είναι δουλειά του Θεού, κι έτσι η ανθρωπότητα είναι αδιάφορη απέναντι στη διαχείριση του Θεού. Μ' αυτόν τον τρόπο, η σωτηρία της ανθρωπότητας έχει γίνει αόριστη και ασαφής, και τώρα δεν είναι τίποτε άλλο παρά κενές ρητορείες. Παρόλο που ο άνθρωπος ακολουθεί τον Θεό ώστε να σωθεί και να εισέλθει στον όμορφο προορισμό, δεν νοιάζεται καθόλου για τον τρόπο που διεξάγει ο Θεός το έργο Του. Ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται γι' αυτά που σχεδιάζει να κάνει ο Θεός και για τον ρόλο που πρέπει να παίξει ο ίδιος έτσι ώστε να σωθεί. Πόσο τραγικό είναι αυτό! Η σωτηρία του ανθρώπου είναι αναπόσπαστη από τη διαχείριση του Θεού, πολύ λιγότερο δε, μπορεί να διαχωριστεί από το σχέδιο του Θεού. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν σκέφτεται καθόλου τη διαχείριση του Θεού, κι έτσι απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον Θεό. Κατά συνέπεια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι γίνονται ακόλουθοι του Θεού που δεν γνωρίζουν πράγματα που συνδέονται στενά με τη σωτηρία του ανθρώπου, όπως το τι είναι η δημιουργία, τι είναι η πίστη στον Θεό, πώς να λατρεύουν τον Θεό, και ούτω καθεξής. Σ' αυτό το σημείο, λοιπόν, πρέπει να συζητήσουμε για τη διαχείριση του Θεού, έτσι ώστε κάθε ακόλουθος να γνωρίζει ξεκάθαρα τη σημασία του να ακολουθείς τον Θεό και να πιστεύεις σ' Αυτόν. Θα είναι επίσης σε θέση να επιλέξει με μεγαλύτερη ακρίβεια το μονοπάτι στο οποίο θα έπρεπε να βαδίζει, αντί να ακολουθεί τον Θεό αποκλειστικά για να κερδίσει ευλογίες ή για ν' αποφύγει την καταστροφή ή για να επιτύχει.
Αν και η διαχείριση του Θεού μπορεί να φαίνεται βαθυστόχαστη στον άνθρωπο, δεν του είναι ακατανόητη, επειδή όλο το έργο του Θεού συνδέεται με τη διαχείρισή Του, σχετίζεται με το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας, και αφορά τη ζωή, τον βίο και τον προορισμό της ανθρωπότητας. Το έργο που κάνει ο Θεός ανάμεσα και πάνω στον άνθρωπο είναι, όπως μπορεί να ειπωθεί, πολύ πρακτικό και ουσιώδες. Ο άνθρωπος μπορεί να το δει, να το βιώσει, και είναι κάθε άλλο παρά αφηρημένο. Αν ο άνθρωπος είναι ανίκανος να αποδεχτεί όλο το έργο που κάνει ο Θεός, τότε ποια είναι η σημασία αυτού του έργου; Και πώς μπορεί μια τέτοια διαχείριση να οδηγήσει στη σωτηρία του ανθρώπου; Πολλοί από αυτούς που ακολουθούν τον Θεό ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα λάβουν ευλογίες ή το πώς θα αποφύγουν την καταστροφή. Όταν αναφέρεται το έργο και η διαχείριση του Θεού, αυτοί σωπαίνουν και χάνουν κάθε ενδιαφέρον. Πιστεύουν πως η γνώση τέτοιων βαρετών θεμάτων δεν θα φέρει ανάπτυξη στη ζωή τους, ούτε θα αποφέρει κάποιο όφελος, κι έτσι, παρόλο που έχουν ακούσει μηνύματα για τη διαχείριση του Θεού, τα αντιμετωπίζουν με αδιαφορία. Και δεν τα βλέπουν ως κάτι πολύτιμο που πρέπει να γίνεται αποδεκτό, πολύ λιγότερο δε, τα δέχονται σαν κομμάτι της ζωής τους. Τέτοιοι άνθρωποι ακολουθούν τον Θεό με έναν πολύ απλό στόχο: να κερδίσουν ευλογία, και είναι υπερβολικά οκνηροί για να ασχοληθούν με οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει αυτόν τον στόχο. Γι' αυτούς, η πίστη στον Θεό προς απόκτηση ευλογιών είναι ο πλέον θεμιτός στόχος και η ίδια η αξία της πίστης τους. Δεν επηρεάζονται από οτιδήποτε δεν μπορεί να επιτύχει αυτόν τον στόχο. Αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους που πιστεύουν στον Θεό σήμερα. Ο στόχος και τα κίνητρά τους φαίνονται θεμιτά, γιατί, ταυτόχρονα με την πίστη τους στον Θεό, δαπανούν, επίσης, για τον Θεό, αφιερώνονται στον Θεό και εκτελούν το καθήκον τους. Εγκαταλείπουν τη νιότη τους, απαρνούνται οικογένεια και καριέρα, και περνούν ακόμα και χρόνια απασχολώντας τον εαυτό τους μακριά από το σπίτι τους. Για χάρη του απώτερου σκοπού τους, αλλάζουν τα ενδιαφέροντα τους, μεταβάλλουν την άποψή τους για τη ζωή, και αλλάζουν ακόμα και την κατεύθυνση που αναζητούν, μα δεν μπορούν να αλλάξουν τον στόχο της πίστης τους στον Θεό. Τρέχουν εδώ κι εκεί για τη διαχείριση των δικών τους ιδανικών· ανεξάρτητα από το πόσο μακριά είναι ο δρόμος και ανεξάρτητα από το πόσες δυσκολίες και εμπόδια υπάρχουν καθ' οδόν, παραμένουν αποφασισμένοι και εξακολουθούν να μη φοβούνται τον θάνατο. Ποια δύναμη τούς κάνει να συνεχίζουν να αφοσιώνονται μ' αυτόν τον τρόπο; Είναι η συνείδησή τους; Είναι ο υπέροχος κι ευγενής χαρακτήρας τους; Είναι η αποφασιστικότητά τους να παλέψουν με τις δυνάμεις του κακού μέχρι το τέλος; Είναι η πίστη τους με την οποία γίνονται μάρτυρες του Θεού, χωρίς να ζητούν ανταμοιβή; Είναι η αφοσίωσή τους, για την οποία είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα πάντα ώστε να επιτύχουν το θέλημα του Θεού; Ή μήπως είναι το πνεύμα της αφοσίωσής τους, υπό το οποίο πάντοτε παραιτούνται από προσωπικές, παράλογες απαιτήσεις; Για ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ το έργο της διαχείρισης του Θεού, το να δίνουν τόσα πολλά είναι, πολύ απλά, ένα απίστευτο θαύμα! Προς το παρόν, ας μη συζητήσουμε πόσα έχουν δώσει αυτοί οι άνθρωποι. Η συμπεριφορά τους, ωστόσο, αξίζει με το παραπάνω να την αναλύσουμε. Πέρα από τα οφέλη που είναι τόσο στενά συνδεδεμένα μ' αυτούς, θα μπορούσε να υπάρχει οποιοσδήποτε άλλος λόγος για τον οποίο αυτοί οι άνθρωποι, που ποτέ δεν καταλαβαίνουν τον Θεό, να δίνουν τόσα πολλά σ' Αυτόν; Σ' αυτό, ανακαλύπτουμε ένα προηγουμένως άγνωστο πρόβλημα: η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι απλά και μόνο μια σχέση καθαρού προσωπικού συμφέροντος. Πρόκειται για τη σχέση μεταξύ του αποδέκτη και του δότη ευλογιών. Με απλά λόγια, είναι σαν τη σχέση εργαζόμενου και εργοδότη. Ο εργαζόμενος δουλεύει μόνο για να λάβει τις ανταμοιβές που παρέχει ο εργοδότης. Σε μια τέτοια σχέση, δεν υπάρχει καθόλου τρυφερότητα, μόνο συμφωνία· δεν υπάρχει αμοιβαία αγάπη, μόνο φιλανθρωπία και έλεος· δεν υπάρχει κατανόηση, μόνο παραίτηση και εξαπάτηση· δεν υπάρχει καμία οικειότητα, μόνο ένα χάσμα που δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Όταν τα πράγματα φτάνουν σ' αυτό το σημείο, ποιος μπορεί να αντιστρέψει μια τέτοια τάση; Και πόσοι άνθρωποι είναι ικανοί να κατανοήσουν πραγματικά πόσο απελπισμένη έχει γίνει αυτή η σχέση; Πιστεύω πως όταν οι άνθρωποι βυθίζονται στην ευτυχία του να ευλογούνται, κανένας δεν είναι ικανός να φανταστεί πόσο ντροπιαστική και απεχθής είναι μια τέτοια σχέση με τον Θεό.
Το πιο λυπηρό πράγμα σχετικά με την πίστη της ανθρωπότητας στον Θεό είναι πως ο άνθρωπος διεξάγει τη δική του διαχείριση εν μέσω του έργου του Θεού και αδιαφορεί για τη διαχείριση του Θεού. Η μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρώπου έγκειται στο ότι, την ίδια στιγμή που επιζητά να υποταχθεί στον Θεό και να Τον λατρέψει, ο άνθρωπος φτιάχνει τον δικό του ιδανικό προορισμό και υπολογίζει πώς θα λάβει τη μεγαλύτερη ευλογία και τον καλύτερο προορισμό. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι κατανοήσουν πόσο θλιβεροί, ειδεχθείς και αξιολύπητοι είναι, πόσοι θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν εύκολα τα ιδανικά και τις ελπίδες τους; Και ποιος είναι ικανός να ανακόψει τα βήματά του και να πάψει να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του; Ο Θεός έχει ανάγκη αυτούς που θα συνεργαστούν στενά μαζί Του για να ολοκληρώσουν τη διαχείρισή Του. Χρειάζεται εκείνους που θα αφιερώσουν το μυαλό και το σώμα τους στο έργο της διαχείρισής Του, ώστε να υποταχθούν σ' Αυτόν. Δεν χρειάζεται ανθρώπους που, με τα χέρια απλωμένα, θα Τον ικετεύουν καθημερινά, πόσο μάλλον εκείνους που προσφέρουν λίγα και στη συνέχεια περιμένουν αντίχαρη. Ο Θεός καταφρονεί εκείνους που συνεισφέρουν λίγα κι έπειτα επαναπαύονται στις δάφνες τους. Μισεί εκείνους τους ψυχρούς ανθρώπους που απεχθάνονται το έργο της διαχείρισής Του και θέλουν μόνο να μιλούν για το πώς θα πάνε στον ουρανό και θα κερδίσουν ευλογίες. Τρέφει ακόμα μεγαλύτερη αποστροφή για εκείνους που καταχρώνται την ευκαιρία που παρουσιάζεται μέσω του έργου που Εκείνος κάνει για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για το τι επιθυμεί να επιτύχει και να αποκτήσει ο Θεός μέσα από το έργο της διαχείρισής Του. Νοιάζονται μόνο για το πώς μπορούν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που τους παρέχεται από το έργο του Θεού, ώστε να κερδίσουν ευλογίες. Αδιαφορούν για την καρδιά του Θεού, καθώς είναι απόλυτα απορροφημένοι με το μέλλον και τη μοίρα τους. Αυτοί που απεχθάνονται το έργο της διαχείρισης του Θεού και δεν τρέφουν το παραμικρό ενδιαφέρον για το πώς σώζει ο Θεός την ανθρωπότητα, ούτε για το θέλημά Του, πράττουν όλοι τους αυτά που τους ευχαριστούν, ανεξάρτητα από το έργο της διαχείρισης του Θεού. Ο Θεός δεν ενθυμείται τη συμπεριφορά τους, δεν την εγκρίνει, πολύ λιγότερο δε, τη βλέπει με εύνοια.
Πόσα πλάσματα ζουν και αναπαράγονται στην αχανής έκταση του σύμπαντος, υπακούοντας στον νόμο της ζωής ξανά και ξανά, ακολουθώντας έναν σταθερό κανόνα. Αυτοί που πεθαίνουν παίρνουν μαζί τους τις ιστορίες των ζωντανών, κι οι ζωντανοί επαναλαμβάνουν την ίδια τραγική ιστορία εκείνων που έχουν πεθάνει. Κι έτσι, η ανθρωπότητα δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: Γιατί ζούμε; Και γιατί πρέπει να πεθάνουμε; Ποιος διοικεί αυτόν τον κόσμο; Και ποιος δημιούργησε αυτήν την ανθρωπότητα; Η ανθρωπότητα δημιουργήθηκε όντως από τη Μητέρα Φύση; Ελέγχει πραγματικά η ανθρωπότητα τη δική της μοίρα; ... Για χιλιάδες χρόνια, η ανθρωπότητα θέτει αυτά τα ερωτήματα, ξανά και ξανά. Δυστυχώς, όσο περισσότερο παθιάζεται η ανθρωπότητα με αυτές τις ερωτήσεις, τόσο μεγαλύτερη δίψα αναπτύσσει για την επιστήμη. Η επιστήμη προσφέρει σύντομη ικανοποίηση και προσωρινή απόλαυση της σάρκας, αλλά απέχει πολύ από το να είναι επαρκής για να απελευθερώσει τον άνθρωπο από την απομόνωση, τη μοναξιά και τον μετά βίας συγκαλυμμένο τρόμο και την ανημποριά που υπάρχει βαθιά μες στην ψυχή του. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί απλά την επιστημονική γνώση που μπορεί να δει το γυμνό μάτι και να κατανοήσει ο νους, ώστε να αναισθητοποιήσει την καρδιά του. Ωστόσο, αυτή δεν μπορεί να εμποδίσει την ανθρωπότητα από το να εξερευνά μυστήρια. Η ανθρωπότητα δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Κυρίαρχος όλων των πραγμάτων στο σύμπαν, πολύ λιγότερο δε, γνωρίζει την αρχή και το μέλλον της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα απλώς ζει, κατ' ανάγκη, εν μέσω αυτού του νόμου. Κανείς δεν μπορεί να του ξεφύγει και κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει, επειδή, μεταξύ των πάντων και στους ουρανούς, υπάρχει μόνο Ένας, στους αιώνας των αιώνων, που έχει κυριαρχία πάνω στα πάντα. Είναι Αυτός που ο άνθρωπος ποτέ δεν έχει δει, Αυτός που η ανθρωπότητα ποτέ δεν έχει γνωρίσει, στην ύπαρξη του οποίου η ανθρωπότητα δεν έχει πιστέψει ποτέ, κι όμως, είναι Αυτός που εμφύσησε πνοή στους προγόνους της ανθρωπότητας κι έδωσε ζωή στην ανθρωπότητα. Είναι Αυτός που προμηθεύει και θρέφει την ανθρωπότητα ώστε αυτή να υπάρχει, και την καθοδηγεί μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, σ' Αυτόν και μόνο σ' Αυτόν βασίζεται η ανθρωπότητα για την επιβίωσή της. Έχει κυριαρχία πάνω στα πάντα και κυβερνά όλα τα ζωντανά όντα μέσα στο σύμπαν. Ελέγχει τις τέσσερις εποχές, και είναι Εκείνος που προκαλεί τον άνεμο, την παγωνιά, το χιόνι και τη βροχή. Δίνει στην ανθρωπότητα το φως του ήλιου και φέρνει τον ερχομό της νύχτας. Εκείνος ήταν που σχεδίασε τους ουρανούς και τη γη, παρέχοντας στον άνθρωπο βουνά, λίμνες και ποτάμια, καθώς και όλα τα ζωντανά πλάσματα μέσα σ' αυτά. Η πράξη Του είναι παντού, η δύναμή Του είναι παντού, η σοφία Του είναι παντού και η εξουσία Του είναι παντού. Κάθε ένας από αυτούς τους νόμους και τους κανόνες είναι η προσωποποίηση της πράξης Του, και κάθε ένας από αυτούς αποκαλύπτει τη σοφία και την εξουσία Του. Ποιος μπορεί να εξαιρεθεί από την κυριαρχία Του; Και ποιος μπορεί να αποδεσμευθεί από τα σχέδιά Του; Όλα τα πράγματα υπάρχουν κάτω από το βλέμμα Του και, επιπλέον, όλα ζουν υπό την κυριαρχία Του. Η πράξη και η δύναμή Του δεν αφήνουν στην ανθρωπότητα άλλη επιλογή παρά να αναγνωρίσει το γεγονός πως Εκείνος υπάρχει πραγματικά και έχει κυριαρχία πάνω στα πάντα. Τίποτε άλλο πέρα απ' Αυτόν δεν μπορεί να εξουσιάσει το σύμπαν, πόσο μάλλον να προνοεί αδιάκοπα γι' αυτήν την ανθρωπότητα. Ανεξαρτήτως από το αν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις την πράξη του Θεού και ανεξάρτητα από το αν πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού, δεν χωρά αμφιβολία πως η μοίρα σου εναπόκειται στον προκαθορισμό του Θεού, και δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Θεός θα έχει πάντα κυριαρχία πάνω στα πάντα. Η ύπαρξη και η εξουσία Του δεν εξαρτώνται από το αν ο άνθρωπος μπορεί να τα αναγνωρίσει και να τα κατανοήσει. Μονάχα Εκείνος γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου, και μόνο Εκείνος μπορεί να καθορίσει τη μοίρα της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα από το αν είσαι σε θέση να αποδεχτείς αυτό το γεγονός, δεν θα αργήσει η μέρα που η ανθρωπότητα θα γίνει μάρτυρας όλων αυτών ιδίοις όμμασι, κι αυτό είναι το γεγονός που σύντομα θα φέρει εις πέρας ο Θεός. Η ανθρωπότητα ζει και πεθαίνει υπό το βλέμμα του Θεού. Ο άνθρωπος ζει για τη διαχείριση του Θεού, κι όταν κλείνει τα μάτια του για τελευταία φορά, κι αυτό επίσης γίνεται για την ίδια ακριβώς διαχείριση. Ξανά και ξανά, ο άνθρωπος έρχεται και φεύγει, πίσω μπρος. Χωρίς καμία εξαίρεση, όλα είναι μέρος της κυριαρχίας και των σχεδίων του Θεού. Η διαχείριση του Θεού προχωρά πάντοτε μπροστά και δεν έχει πάψει ποτέ. Εκείνος θα κάνει την ανθρωπότητα να λάβει γνώση της ύπαρξής Του, να εμπιστευτεί την κυριαρχία Του, να αντικρύσει την πράξη Του και να επιστρέψει στη βασιλεία Του. Αυτό είναι το σχέδιό Του και το έργο που Εκείνος διεξάγει εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Το έργο της διαχείρισης του Θεού ξεκίνησε με τη δημιουργία του κόσμου, κι ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του έργου. Μπορεί να ειπωθεί πως η δημιουργία των πάντων από τον Θεό είναι προς χάριν του ανθρώπου. Επειδή το έργο της διαχείρισής Του διαρκεί χιλιάδες χρόνια και δεν πραγματοποιείται σε διάστημα λίγων λεπτών ή δευτερολέπτων, ή εν ριπή οφθαλμού, ή σε ένα-δυο χρόνια, Εκείνος έπρεπε να δημιουργήσει επιπλέον αναγκαία πράγματα για την επιβίωση του ανθρώπου, όπως τον ήλιο, τη σελήνη, κάθε είδους ζωντανά πλάσματα, καθώς και τροφή κι ένα περιβάλλον διαβίωσης για την ανθρωπότητα. Αυτή ήταν η αρχή της διαχείρισης του Θεού.
Ύστερα απ' αυτό, ο Θεός παρέδωσε την ανθρωπότητα στον Σατανά, ο άνθρωπος έζησε υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, κι αυτό σταδιακά οδήγησε στο έργο της πρώτης εποχής του Θεού: την ιστορία της Εποχής του Νόμου... Κατά τη διάρκεια των αρκετών χιλιάδων χρόνων της Εποχής του Νόμου, η ανθρωπότητα συνήθισε στην καθοδήγηση της Εποχής του Νόμου και άρχισε να την παίρνει αψήφιστα, και σταδιακά έφυγε από τη φροντίδα του Θεού. Κι έτσι, παράλληλα με την τήρηση του νόμου, λάτρευαν επίσης είδωλα και διέπρατταν κακές πράξεις. Δεν είχαν την προστασία του Ιεχωβά, κι απλώς ζούσαν τη ζωή τους μπροστά στον βωμό του ναού. Στην πραγματικότητα, το έργο του Θεού τούς είχε εγκαταλείψει από καιρό και, παρόλο που οι Ισραηλίτες ακολουθούσαν ακόμα τον νόμο και επικαλούνταν το όνομα του Ιεχωβά και πίστευαν, μάλιστα, με υπερηφάνεια πως μόνο εκείνοι ήταν ο λαός του Ιεχωβά και οι εκλεκτοί του Ιεχωβά, η δόξα του Θεού τούς εγκατέλειψε ήσυχα...
Όταν ο Θεός κάνει το έργο Του, αφήνει πάντα ήσυχα κάποιο μέρος, ενώ φέρνει αργά εις πέρας το νέο έργο που Εκείνος ξεκινά σε ένα άλλο μέρος. Αυτό φαίνεται απίστευτο στους ανθρώπους, που είναι μουδιασμένοι. Οι άνθρωποι πάντα είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τα παλιά, και αντιμετώπιζαν τα νέα, άγνωστα πράγματα με εχθρότητα ή τα θεωρούσαν ενοχλητικά. Κι έτσι, όποιο νέο έργο κι αν κάνει ο Θεός, από την αρχή μέχρι το τέλος, ο άνθρωπος είναι αυτός που το μαθαίνει τελευταίος ανάμεσα στα πάντα.
Όπως συνέβαινε πάντοτε, μετά το έργο του Ιεχωβά στην εποχή του Νόμου, ο Θεός ξεκίνησε το νέο Του έργο του δεύτερου σταδίου: το να λάβει σάρκα -να ενσαρκωθεί ως άνθρωπος για δέκα, είκοσι χρόνια- και το να μιλά και να εκτελεί το έργο Του ανάμεσα σε πιστούς. Όμως, χωρίς καμία εξαίρεση, κανείς δεν ήξερε και μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων αναγνώρισε πως Εκείνος ήταν ο Θεός ενσαρκωμένος αφού ο Κύριος Ιησούς καρφώθηκε στον σταυρό και αναστήθηκε. Προέκυψε πρόβλημα όταν εμφανίστηκε κάποιος ονόματι Παύλος, που έτρεφε θανάσιμο μίσος προς τον Θεό. Ακόμα και αφού επλήγη κι έγινε απόστολος, η παλιά φύση του Παύλου δεν άλλαξε, κι εκείνος βάδισε στο μονοπάτι της εναντίωσης προς τον Θεό. Κατά το διάστημα που εργάστηκε, ο Παύλος έγραψε πολλές επιστολές· δυστυχώς, οι επόμενες γενιές απήλαυσαν τις επιστολές του ως τα λόγια του Θεού, σε βαθμό που συμπεριλήφθησαν στην Καινή Διαθήκη και δημιουργήθηκε σύγχυση μεταξύ αυτών και των λόγων που εξέφερε ο Θεός. Αυτό είναι πραγματικά μεγάλη ντροπή από την έλευση των Γραφών! Δεν έγινε αυτό το λάθος λόγω της ανοησίας του ανθρώπου; Πού να ήξερε πως στα αρχεία του έργου του Θεού στην Εποχή της Χάριτος, οι επιστολές και τα πνευματικά συγγράμματα του ανθρώπου απλώς δεν θα έπρεπε να είναι εκεί για να παριστάνουν το έργο και τα λόγια του Θεού. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία εν προκειμένω, οπότε ας επιστρέψουμε στο αρχικό μας θέμα. Με το που ολοκληρώθηκε το δεύτερο στάδιο του έργου του Θεού - μετά τη Σταύρωση - επετεύχθη το έργο του Θεού περί της ανάκτησης του ανθρώπου από την αμαρτία (δηλαδή, την ανάκτηση του ανθρώπου από τα χέρια του Σατανά). Κι έτσι, από εκείνη τη στιγμή κι ύστερα, η ανθρωπότητα έπρεπε μόνο να δεχτεί τον Κύριο Ιησού ως Σωτήρα, ώστε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες της. Θεωρητικά, οι αμαρτίες του ανθρώπου δεν ήταν πια εμπόδιο για να επιτύχει σωτηρία και να έλθει ενώπιον του Θεού, και δεν αποτελούσαν πια το μέσο πίεσης με το οποίο κατηγορούσε ο Σατανάς τον άνθρωπο. Αυτό συνέβη γιατί ο ίδιος ο Θεός είχε κάνει αληθινό έργο, είχε γίνει κατά την ομοιότητα και την πρόγευση της αμαρτωλής σάρκας, και ο ίδιος ο Θεός ήταν η προσφορά περί αμαρτίας. Μ' αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος κατέβηκε από τον σταυρό, έχοντας λυτρωθεί και σωθεί χάρη στη σάρκα του Θεού, την ομοιότητα αυτής της αμαρτωλής σάρκας. Κι έτσι, αφού αιχμαλωτίστηκε από τον Σατανά, ο άνθρωπος ήρθε ένα βήμα πιο κοντά στο να αποδεχτεί τη σωτηρία ενώπιον του Θεού. Φυσικά, αυτό το στάδιο του έργου ήταν η διαχείριση του Θεού, η οποία βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από την Εποχή του Νόμου και σε βαθύτερο επίπεδο από την εποχή του Νόμου.
Έτσι είναι η διαχείριση του Θεού: να παραδίδει την ανθρωπότητα στον Σατανά - μια ανθρωπότητα που δεν γνωρίζει τι είναι ο Θεός, τι είναι ο Δημιουργός, πώς να λατρεύει τον Θεό και γιατί είναι απαραίτητο να υποτάσσεσαι στον Θεό - και να δίνει απόλυτη ελευθερία στη διαφθορά του Σατανά. Ύστερα, βήμα-βήμα, ο Θεός ανακτά τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, έως ότου ο άνθρωπος να λατρεύει απόλυτα τον Θεό και να απορρίπτει τον Σατανά. Αυτή είναι η διαχείριση του Θεού. Όλα αυτά ακούγονται σαν μυθοπλασία· και φαίνονται περίπλοκα. Οι άνθρωποι νιώθουν ότι είναι σαν μυθοπλασία, κι αυτό γιατί δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πόσα έχουν συμβεί στον άνθρωπο κατά τη διάρκεια των τελευταίων αρκετών χιλιάδων χρόνων, πολύ λιγότερο δε, γνωρίζουν πόσες ιστορίες έχουν συμβεί στην έκταση αυτού του σύμπαντος. Και, επιπλέον, αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορούν να εκτιμήσουν τον πιο εκπληκτικό κόσμο, τον κόσμο που προξενεί μεγαλύτερο φόβο και που υπάρχει πέρα από τον υλικό κόσμο, αλλά τον οποίο δεν τους επιτρέπουν να δουν τα θνητά τους μάτια. Δείχνει ακατανόητο στον άνθρωπο, κι αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν έχει καμία κατανόηση της σημασίας της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό και της σημασίας του έργου της διαχείρισης του Θεού, και δεν καταλαβαίνει πώς ο Θεός επιθυμεί τελικά να είναι η ανθρωπότητα. Είναι μια ανθρωπότητα παρόμοια με τον Αδάμ και την Εύα, που δεν έχει διαφθαρεί από τον Σατανά; Όχι! Η διαχείριση του Θεού έχει ως σκοπό να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων που λατρεύουν τον Θεό και υποτάσσονται σ' Αυτόν. Αυτή η ανθρωπότητα έχει διαφθαρεί από τον Σατανά, αλλά δεν βλέπει πλέον τον Σατανά ως πατέρα της· αναγνωρίζει το άσχημο πρόσωπο του Σατανά και το απορρίπτει, και έρχεται ενώπιον του Θεού για να δεχτεί την κρίση και την παίδευσή Του. Γνωρίζει τι είναι άσχημο και πώς αντιπαραβάλλεται με αυτό που είναι άγιο, και αναγνωρίζει το μεγαλείο του Θεού και την κακία του Σατανά. Μια τέτοια ανθρωπότητα δεν θα εργάζεται πλέον για τον Σατανά, ούτε θα λατρεύει τον Σατανά, ούτε θα θεωρεί τον Σατανά σαν κάτι ιερό. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι μια ομάδα ανθρώπων που πραγματικά έχει κερδηθεί από τον Θεό. Αυτή είναι η σημασία της διαχείρισης της ανθρωπότητας από τον Θεό. Κατά τη διάρκεια του έργου της διαχείρισης του Θεού αυτής της εποχής, η ανθρωπότητα είναι το αντικείμενο της διαφθοράς του Σατανά και, ταυτόχρονα, το αντικείμενο της σωτηρίας του Θεού, όπως επίσης και το προϊόν για το οποίο μάχονται ο Θεός και ο Σατανάς. Παράλληλα με τη διεξαγωγή του έργου Του, ο Θεός επανακτά σταδιακά τον άνθρωπο από τα χέρια του Σατανά, κι έτσι ο άνθρωπος έρχεται όλο και πιο κοντά στον Θεό...
Και στη συνέχεια ήρθε η Εποχή της Βασιλείας, η οποία είναι ένα πιο πρακτικό στάδιο του έργου, κι όμως το πιο δύσκολο να αποδεχτεί ο άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει γιατί όσο πιο κοντά έρχεται ο άνθρωπος στον Θεό, τόσο περισσότερο τον πλησιάζει η ράβδος του Θεού και τόσο πιο καθαρά διαφαίνεται το πρόσωπο του Θεού μπροστά στον άνθρωπο. Μετά τη λύτρωση της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος επιστρέφει επίσημα στην οικογένεια του Θεού. Ο άνθρωπος πίστευε πως τώρα είχε έρθει η ώρα της απόλαυσης, όμως υπόκειται σε ολομέτωπη επίθεση από τον Θεό, που όμοιά της δεν έχει προβλέψει ποτέ κανείς. Όπως αποδεικνύεται, αυτό είναι ένα βάπτισμα το οποίο πρέπει να «απολαύσει» ο λαός του Θεού. Υπό μια τέτοια μεταχείριση, οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να σταματήσουν και να αναλογιστούν, είμαι το αρνί, χαμένος για πολλά χρόνια, για τον οποίο ο Θεός ξόδεψε τόσα για να αγοράσει ξανά, άρα γιατί ο Θεός μού φέρεται έτσι; Είναι ο τρόπος του Θεού να γελά μαζί μου και να με αποκαλύπτει; ... Αφού έχουν περάσει χρόνια, ο άνθρωπος έχει φθαρεί, έχοντας βιώσει τις κακουχίες του ραφιναρίσματος και του παιδέματος. Παρόλο που ο άνθρωπος έχει χάσει τη «δόξα» και τον «ρομαντισμό» των περασμένων καιρών, ασυνείδητα έχει καταλάβει την αλήθεια του να είναι άνθρωπος κι έχει εκτιμήσει τα χρόνια που αφιέρωσε ο Θεός στη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος αρχίζει σιγά-σιγά να απεχθάνεται την ίδια του τη βαρβαρότητα. Αρχίζει να μισεί το πόσο άγριος είναι, και όλες τις παρανοήσεις προς τον Θεό και τις παράλογες απαιτήσεις που έχει διατυπώσει σ' Εκείνον. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω· τα περασμένα γεγονότα γίνονται οι θλιβερές αναμνήσεις του ανθρώπου, και τα λόγια κι η αγάπη του Θεού γίνονται η κινητήρια δύναμη στη νέα ζωή του ανθρώπου. Οι πληγές του ανθρώπου επουλώνονται μέρα με τη μέρα, η δύναμή του επιστρέφει κι εκείνος στέκεται όρθιος και κοιτά το πρόσωπο του Παντοδύναμου ... μόνο για να ανακαλύψει πως Εκείνος ήταν πάντοτε στο πλευρό μου, και πως το χαμόγελό Του και η όμορφη όψη Του παραμένουν τόσο εμψυχωτικά. Η καρδιά Του εξακολουθεί να νοιάζεται για την ανθρωπότητα που Εκείνος δημιούργησε, και τα χέρια Του παραμένουν το ίδιο ζεστά και ισχυρά όπως ήταν στην αρχή. Είναι σαν να επέστρεψε ο άνθρωπος στον Κήπο της Εδέμ, μονάχα που, αυτήν τη φορά, δεν ακούει πια τα ξελογιάσματα του φιδιού, δεν απομακρύνεται πια από το πρόσωπο του Ιεχωβά. Ο άνθρωπος γονατίζει ενώπιον του Θεού, κοιτάζει ψηλά το χαμογελαστό πρόσωπο του Θεού και προσφέρει την πολυτιμότερη θυσία του - Ω! Κύριέ μου, Θεέ μου!
Η αγάπη και η συμπόνια του Θεού εισχωρούν σε κάθε λεπτομέρεια του έργου διαχείρισής Του και, ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι είναι σε θέση να κατανοήσουν τις καλές προθέσεις του Θεού, Εκείνος εξακολουθεί να κάνει ακούραστα το έργο που προτίθεται να επιτελέσει. Ανεξάρτητα από το πόσο κατανοούν οι άνθρωποι τη διαχείριση του Θεού, τα οφέλη και η βοήθεια από το έργο που γίνεται από τον Θεό είναι κάτι που μπορούν να εκτιμήσουν όλοι. Ίσως, σήμερα, να μην έχεις αισθανθεί καθόλου από την αγάπη ή τη ζωή που παρέχει ο Θεός, μα όσο δεν εγκαταλείπεις τον Θεό και δεν χάνεις την αποφασιστικότητά σου για την επιδίωξη της αλήθειας, τότε πάντοτε θα έρχεται η μέρα που το χαμόγελο του Θεού θα σου αποκαλύπτεται. Γιατί ο στόχος του έργου της διαχείρισης του Θεού είναι να ανακτήσει την ανθρωπότητα που βρίσκεται υπό τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, όχι να εγκαταλείψει την ανθρωπότητα που έχει διαφθαρεί από τον Σατανά και αντιτίθεται στον Θεό.
<*><*><*><*><*><*><*><*><*><*><*><*><*><*><*><*><*><*>